سلام زندگی
اول که به دنیا میای همه دوستت دارن و تحویلت میگیرن و هیچ کس ایرادی ازت نمیگیره همش میگن :کوچیکه ولش کن .بچه هست نمیفهمه. و همین باعث میشه که تو دعا کنی خدا من میخوام زود تر بزرگ بشم یا بگی ای کاش بزرگ بودم . اینقدر میگی و میگی و میگی که یه هو میبینی به یه چشم به هم زدن رسیدی به سن تکلیف و بزرگ شدی . حالا دیگه بزرگ شدی و کسی ازت انتظار نداره که اشتباهی بکنی و بهت نمیگن بچه ای و سرزنشت میکنن و همین سرزنش ها و ایرادها زندگی تو رو می سازه بستگی داره تو چطوری درباره ی این حرف های مردم فکر کنی و چه نوع تصمیمی درباره ی حرف هاشون بزنی . وحالا اون زمان هست که تو مسیر زندگیت رو پیدا میکنی اما چطوری؟…….چطوری و بر چه اساسی …………….؟